Dokument „Claiming the Gift of Communion in a Fragmented World” przedstawia refleksję na temat relacji w obrębie wspólnoty Kościołów luterańskich na świecie, stawia pytanie czym jest wspólnota Kościołów, jakie są jej konsekwencje, możliwości i ograniczenia.

Tłem tekstu przedstawionego przez sekretarza generalnego ks. dr. Martina Junge na posiedzeniu Rady ŚFL w 2013 r. Genewie była decyzja Etiopskiego Kościoła Mekane Yesus o zerwaniu relacji z Kościołem Szwecji i Kościołem Ewangelicko-Luterańskim w Stanach Zjednoczonych (ELCA) w związku z decyzjami tych Kościołów, dotyczącymi akceptacji małżeństw osób tej samej płci oraz ordynacji na duchownych osób homoseksualnych. Powstało bowiem pytanie, co taka decyzja oznacza dla całej wspólnoty i jakie mogą być jej konsekwencje.

W dokumencie ks. dr Junge przypomniał założenia dotyczące wspólnoty opracowane na spotkaniu ŚFL w Bogocie w 2012 r:

1 . W obrębie ŚFL możliwy jest godny i pełen szacunku dialog na istotne tematy.

2 . Wyjątkowa sytuacja każdego Kościoła członkowskiego powinna zostać uwzględniona.

3 . ŚFL jest wspólnotą podejmującą wiele tematów.

4. Wspólnota ŚFL jako całość nie powinna podejmować działań w sprawach dotyczących rodziny, małżeństwa i seksualności.

5 . Droga ŚFL jako wspólnoty powinna być kontynuowana.

W swojej refleksji pastor Junge podkreślił znaczenie ciągłej komunikacji pomiędzy Kościołami członkowskimi oraz wskazał na potrzebę kontynowania rozmów pomiędzy trzema ww. Kościołami. Jako wspólnota jesteśmy wezwani do towarzyszenia sobie nawzajem, odczuwając złożone skutki takich decyzji oraz do zwiększenia interakcji i budowania mostów. Na podstawia refleksji ks. dr Junge, Rada ŚFL przygotowała następujące postulaty:

1 . Jesteśmy wezwani “Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy” (Gal 6,2), co implikuje raczej obejmowanie niż wykluczanie.

2. Nasza wspólnota nie została założona dzięki naszej woli lub decyzji, ale otrzymaliśmy ją w prezencie z Bożej łaski. Jesteśmy odpowiedzialni przed Bogiem za pielęgnowanie i wzmacnianie tej wspólnoty mimo sytuacji, które mogą nakłaniać nas do podziału.

3. Jako wspólnota, jesteśmy jednocześnie autonomicznymi Kościołami z własnymi strukturami decyzyjnymi, odpowiedzialnymi za siebie braćmi i siostrami. Doświadczamy napięcia również w każdym kościele, diecezji i parafii. Posiadanie zarówno autonomii jak i odpowiedzialności jest także „głębokim duchowym problemem”, który może być zrozumiany tylko przez cierpliwe towarzyszenie.

4. Sekretarz Generalny przypomniał nam o misjologicznych ramach tej dyskusji, wskazując na dokument ŚFL “Mission in Context”. Dokument podkreśla, że nasza wiara jest z natury „wcielona” stąd parafie składające świadectwo winny poszukiwać równowagi pomiędzy tym co lokalne a uniwersalne. Potrzebujemy uniwersalnej wspólnoty wiary, by zrozumieć lokalne zrozumienie naszej wiary. Dokument o misji podkreśla, że „powszechność lub uniwersalność bez kontekstualizacji prowadzi do imperializmu, a kontekstualizacja bez powszechności do prowincjonalizmu”.

5. W zaangażowaniu na rzecz potwierdzenie naszej wspólnoty jako daru, w obliczu tendencji do podziałów, strategia ŚFL i jej wizja zachęca nas do dostrzeżenia konstruktywnego kontrkulturowego wpływu Ewangelii w świecie podziałów: „to nie jednomyślność jest źródłem i spoiwem naszej więzi we wspólnocie Kościołów”. Jako kościoły otrzymaliśmy dar wspólnoty/komunii w Chrystusie, który sprawujemy i potwierdzamy przy stole Pańskim i w modlitwie. To upoważnia nas do spojrzenia poza ziemskie podziały w kierunku, który oferuje nam Biblia w odniesieniu do sposobów radzenia sobie z konfliktami i rozpoznania do czego Boże przesłanie dotyczące zbawienia wzywa nasze kościoły i wspólnotę do wprowadzania w życie.

Poszczególne Kościoły członkowskie są zaproszone do dyskusji nad dokumentem i odniesienia jego postulatów do sytuacji we własnym Kościele i kraju.

Agnieszka Godfrejów-Tarnogórska